Η συνεχής και εκτεταμένη παρουσία επικίνδυνων τοξικών ρύπων στο πόσιμο νερό συνιστά βασική αιτία πολλών σοβαρών ασθενειών. Στην Ελλάδα, όπως σχεδόν σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, ΗΠΑ, Καναδά, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, κ.α., το πρόβλημα είναι μεγάλο και σοβαρό.

Ανάλογα με την προέλευση του νερού που χρησιμοποιούμε, οι ρύποι που είναι παρόντες και περισσότερο απειλητικοί για την υγεία μας διαφοροποιούνται.

Έτσι, στα νερά των μεγάλων πόλεων, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα κ.λ.π, ο πρώτος παράγοντας που συναντάμε είναι τα επικίνδυνα τοξικά παράγωγα της χλωρίωσης του νερού, που είναι και καρκινογόνα (τριχλωρομεθάνια, αλογονοξέα, κ.λ.π.), ακομα κύριοι ρυπαντές των ταμιευτήρων (φραγμάτων και λιμνών) είναι τα τοξικά χημικά υπολείμματα κατακρημνίσεων, οι πτητικές χημικές ενώσεις και τα δυσδιάλυτα σωματίδια πυρκαγιών και τοξικών νεφών. Τέλος, υπάρχουν οι ρύποι των υπόγειων υδάτων, όταν αυτά συμμετέχουν στην υδροδότηση (π.χ. Βαρέα Μέταλλα, Νιτρικά, κλπ).

Στα νερά τον Μικρότερων Πόλεων, Χωριών, Οικισμών, ανάλογα πάντοτε με τις επιμέρους συνθήκες υδροληψίας και την έκταση της βιομηχανικής, γεωργικής, αστικής ρύπανσης (χωματερές, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, βοθρολύματα, κλπ.), αλλά και την γεωλογία της υδροληψίας, συναντάμε ρύπους, όπως Αρσενικό, Νιτρικά, Βαρέα Μέταλλα, Υπόλοιπα Φυτοφαρμάκων καθώς επίσης και Βακτηρίδια, Κύστες, Ιούς, που οφείλονται συχνά και στην κακή κατάσταση και κακή συντήρηση των δικτύων ύδρευσης.

Στις περιπτώσεις που χρησιμοποιείται η χλωρίωση σαν μέσο απολύμανσης, στα πιο πάνω προβλήματα προστίθενται και τα τοξικά καρκινογόνα παράγωγα της.

Έμπειροι επιστήμονες μπορούν να συμβουλεύσουν τους καταναλωτές για τους ρύπους, που με μεγάλη πιθανότητα πρέπει να αναμένουν σε ένα συγκεκριμένο νερό και, σε συνδυασμό με υπάρχουσες χημικές αναλύσεις, να εκτιμήσουν ποιο σύστημα καθαρισμού νερού είναι το αποτελεσματικότερο και καταλληλότερο, για να παρέχει προστασία στο συγκεκριμένο πρόβλημα, τόσο απέναντι στους υπάρχοντες, στο νερό, ρύπους, όσο και σε εκείνους τους ρύπους που είναι πολύ πιθανό να εμφανισθούν μόνιμα ή περιοδικά.

Στην AQUA-TEK παρέχουμε αυτές τις συμβουλές σε όλους τους πελάτες ή επισκέπτες μας, και μάλιστα, στις σοβαρότερες περιπτώσεις, ερευνάμε το ζήτημα σε βάθος, πριν απαντήσουμε.

Άρα δεν πρέπει να αγνοούμε ότι και τα νερά στα δίκτυα Μεγάλων Πόλεων έχουν σοβαρό φορτίο επικίνδυνων ρύπων από την Χλωρίωση αλλά και από την παρουσία άλλων επικίνδυνων στοιχείων, όπως επίσης και οι Μικρότερες Πόλης και Οικισμοί οι οποίοι υδροδοτούνται από γεωτρήσεις, πηγές ή πηγάδια, έχουν συχνά σοβαρότατα προβλήματα τοξικών επικίνδυνων ρύπων.

ΚΥΡΙΩΤΕΡΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΥΓΕΙΑΣ

ΡΥΠΟΙ ΣΤΟ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ 

Υπάρχει μια κατηγορία προβλημάτων υγείας που εισβάλει εντυπωσιακά, με ηχηρά συμπτώματα (επιδημία, γαστρεντερίτιδες, εμετοί, πυρετοί, κλπ.). Αυτά οφείλονται συνήθως σε μολυσματικούς παράγοντες (βακτηρίδια και ιούς) ή σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, σε δηλητηρίαση του νερού με σοβαρή ποσότητα τοξικού υλικού, από βιομηχανικό ατύχημα, φυσική καταστροφή ή επιβουλή. Αυτού του είδους τα προβλήματα χωρίς να παύουν να είναι σοβαρά, δεν είναι, δυστυχώς, τα σοβαρότερα.

Η μεγαλύτερη σε έκταση, και πολύ πιο σοβαρή, σε επιπτώσεις κατηγορία προβλημάτων υγείας αφορά την βαθμιαία βιοσυσσώρευση ρύπων, την βιοενίσχυση της τοξικής δράσης τους, σε βάθος χρόνου, και την συστηματική φθορά, κάμψη και καταστροφή οργάνων και συστημάτων. Αυτή είναι τεράστια σε έκταση, σε σοβαρότητα και δεν είναι συνήθως αναστρέψιμη. Όταν εκδηλωθεί, ο ένοχος παράγοντας δεν μπορεί να αποκαλυφθεί, αφού δεν μπορούν να υπάρξουν καταγραφές των τοξικών δόσεων για τις δεκαετίες που προηγήθηκαν.

Πρόκειται για το πιο μεγάλο, πιο σοβαρό και πιο ύπουλο εχθρό της υγείας της ανθρωπότητας, δηλαδή την ρύπανση των υδάτινων αποθεμάτων, που είναι σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπισθεί, αφού συντελεστεί.

• ΧΛΩΡΙΟ

Το Χλώριο, που χρησιμοποιείται για την απολύμανση του νερού από τους παθογόνους οργανισμούς, ταυτόχρονα προκαλεί επικίνδυνα τοξικά υποπροϊόντα της χλωρίωσης:

Οι περισσότερες από αυτές τις ενώσεις είναι τοξικές και ισχυρά μεταλλαξιογόνες.

Οι Εταιρείες Ύδρευσης, για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα από την επικινδυνότητα των δικτύων τους, αλλά και την μεταμόλυνση του νερού, μέχρι να φτάσει στον καταναλωτή, προσθέτουν περισσότερο χλώριο, με αποτέλεσμα την γνωστή οσμή χλωρίου που έχει το νερό του δικτύου, αλλά και το σχηματισμό ,επί τόπου στο δέρμα και στο στομάχι, επικίνδυνων χλωροπαραγώγων, την στιγμή που το χρησιμοποιούμε.

Η χλωρίωση του νερού ενοχοποιείται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και σχεδόν το σύνολο των επιστημονικών Ιατρικών Ενώσεων όλων των χωρών του πλανήτη, για πλήθος σοβαρών βλαβών στην υγεία, όπως:

 i)    Καρκίνος Ουροδόχου Κϋστεως

 ii)   Καρκίνος Παχέως Εντέρου

 iii)  Βλάβες στο Συκώτι και στα Νεφρά

 iv)  Αναιμίες

 v)   Προβλήματα στο Νευρικό Σύστημα

 vi)  Βλάβες στα τοιχώματα των Αγγείων

 vii) Αποβολές και προβλήματα στην Κίνηση

 viii) Προβλήματα στους Μηχανισμούς Ανάπτυξης των παιδιών

• ΑΜΙΑΝΤΟΣ

Στην Ελλάδα, ένα σημαντικό μέρος του δικτύου ύδρευσης, δυστυχώς, είναι ακόμα από αμιαντοσωλήνες. Ο Αμίαντος είναι ένα επικίνδυνο και εξοστρακισμένο, από παντού, υλικό, και πουθενά δεν διανοούνται να τον χρησιμοποιήσουν.

Δυστυχώς, επειδή στην Ελλάδα υπάρχουν κοιτάσματα Αμιάντου σε πολλές περιοχές (Κοζάνη, κ.α.) έγινε ένα βαρύτατο λάθος με την εκμετάλλευση του από  εργοστάσια αμιαντοτσιμέντου.

Η επικινδυνότητα του αμιάντου οφείλεται στο ότι οι πολύ λεπτές ίνες του (μήκος 3μm) έχουν την ικανότητα να διαπερνούν τις κυτταρικές μεμβράνες με μεγάλη ευκολία. Είναι μια ισχυρά καρκινογόνα ουσία που προκαλεί σοβαρότατη μορφή καρκίνου στους πνεύμονες.

Σε παγκόσμια κλίμακα, λίγες είναι οι μελέτες για την δράση του αμιάντου στο πόσιμο νερό, γιατί, σχεδόν πουθενά, δεν χρησιμοποιείται αμίαντος στα δίκτυα ύδρευσης.

Οι σωλήνες των δικτύων από αμιαντοτσιμέντο υφίστανται σημαντική διάβρωση από το νερό και με την πάροδο του χρόνου απελευθερώνουν τεράστιους αριθμούς ινών αμιάντου στο νερό. Ενώ δεν υπάρχει επίσημη καταχώρηση των προβλημάτων του αμιάντου στο πόσιμο νερό, εν τούτοις, ο αμίαντος ελέγχεται ως ένοχος για:

 i) Εκτεταμένους πολύποδες του παχέως εντέρου

 ii)Εστίες φλεγμονών σε κύτταρα που διαπερνούν τα τοιχώματα τους ίνες αμιάντου, οι οποίες, μη μεταβολιζόμενες, μη αποβαλλόμενες, προκαλούν προβλήματα σε οισοφάγο και στοματική κοιλότητα.

• ΒΑΡΕΑ ΜΕΤΑΛΛΑ (Μόλυβδος, Αρσενικό, Αντιμόνιο, Χαλκός, Υδράργυρος, Αργίλιο, Ψευδάργυρος, Χρώμιο κ.α.)  

Μόλυβδος: είναι τοξικό βαρύ μέταλλο με σοβαρότατη καταστρεπτική επίδραση στην υγεία. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έκανε συστάσεις για ακόμη μεγαλύτερη μείωση των ορίων του Μολύβδου στο πόσιμο νερό, για την προστασία των βρεφών, των εγκύων γυναικών και των μικρών παιδιών από τις νευροτοξικές δράσεις του μολύβδου.

Ο Μόλυβδος προκαλεί:

 i)   Καταστροφή του Νευρικού Συστήματος

 ii)  Παθήσεις στα Νεφρά

 iii) Βλάβες στα Οστά

 iv) Στειρότητα, Αποβολές

 v)  Εγκεφαλικές Βλάβες, Νοητική Υστέρηση

 vi) Υπέρταση

Μόλυβδος παρουσιάζεται στο νερό, είτε σαν βιομηχανικό απόβλητο (μπαταρίες, χρώματα), είτε λόγω ατμοσφαιρικής ρύπανσης (βενζίνη, αιωρούμενα σωματίδια), καθώς επίσης από την χρήση μολύβδου στα δίκτυα ύδρευσης.

Αντιμόνιο: είναι πολύ τοξικό, με δράση ανάλογη του Αρσενικού. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην πρόσφατη αναθεώρηση των επιτρεπόμενων ορίων, έθεσαν αυστηρή παρακολούθηση στο αντιμόνιο. Είναι πολύ σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η εκτεταμένη χρήση χαλκοσωλήνων στην ύδρευση οδήγησε στην χρήση κραμάτων αντιμονίου-κασσιτέρου και δυστυχώς αυτό θα οδηγήσει, στο μέλλον, στην αύξηση του αντιμονίου στο νερό που πίνουμε.

 i)   Ενοχοποιείται για τερατογενέσεις

 ii)  Προκαλεί πονοκεφάλους, ίλιγγο, κατάθλιψη

 iii) Προκαλεί καρκίνο του Δέρματος 

Xρώμιο: είναι βαρύ μέταλλο που εμφανίζεται με διάφορες μορφές ιόντων στο νερό. Το εξασθενές χρώμιο είναι η πλέον τοξική μορφή του μετάλλου. Σύμφωνα με ειδικούς επιστήμονες και καθηγητές πανεπιστημίων οι οποίοι μελετούν την τοξικότητα των Βαρέων Μετάλλων στα βιολογικά συστήματα, το εξασθενές χρώμιο είναι το τοξικότερο και πιο επικίνδυνο βαρύ μέταλλο για τους ζώντες οργανισμούς.

Είναι ισχυρά μεταλλαξιογόνο και έχει καρκινική δράση. Η σοβαρότατη βιοεπικινδυνότητα του εξασθενούς χρωμίου οφείλεται στο ότι τα «χρωμικά ιόντα» έχουν δομική ομοιότητα με τα θειικά και φωσφορικά ιόντα και σαν «Δούρειος Ίππος» ξεγελούν την κυτταρική μεμβράνη και εισέρχονται στο κύτταρο. Αφού μπει μέσα στο κύτταρο, το εξασθενές χρώμιο ανάγεται σε τρισθενές, το οποίο, μέσα στο κύτταρο πια, δρα σαν υποκατάστατο-φονέας. Αντίθετα με τα χρωμικά, τα τρισθενή ιόντα του χρωμίου δεν μπορούν να περάσουν εύκολα την κυτταρική μεμβράνη. Δηλαδή, το τρισθενές χρώμιο είναι το επικίνδυνο, αλλά δεν μπορεί να μπει στο κύτταρο, ενώ το Εξασθενές Χρώμιο μπορεί.

Το Εξασθενές Χρώμιο προκαλεί:

Αρσενικό: Δεν υπάρχει νερό που να μην περιέχει Αρσενικό, είναι εκτεταμένος γεωλογικός ρύπος και η Ελλάδα (μαζί με τις ΗΠΑ και την Ουγγαρία) είναι οι χώρες με την συχνότερη εμφάνιση.

Απαντάται, κυρίως, σε γεωτρήσεις, αλλά και σε περιοχές με μεταλλευτική δραστηριότητα, όταν στα εξορυσσόμενα ορυκτά υπάρχει πρόσμιξη αρσενικού, που με την διάβρωση και την έκπλυση εμπλουτίζει τους υδροφόρους ορίζοντες.

 Είναι εξαιρετικά επικίνδυνος ρύπος, εμφανίζει μερικές φορές περιοδικότητα στα νερά (εποχιακή ή άλλη) και μπορεί να πάρει επικίνδυνες τιμές.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση το 2003 μείωσε το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο από 50 ppm σε 10 ppm. Παρ’ όλα αυτά, οι επιστήμονες επιμένουν, στις ΗΠΑ και σε πολλά μέρη του κόσμου, ότι πρέπει να μειωθεί πολύ πιο κάτω, και όχι στα 10 ppm.

Το αρσενικό στο πόσιμο νερό είναι γνωστό ότι προκαλεί καρκίνο του Δέρματος και βαριές βλάβες στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα.

Χαλκός: Χρησιμοποιείται ευρύτατα στα υδραυλικά δίκτυα και μηχανήματα, και αυτό σχετίζεται με την παρουσία του στο νερό. Επίσης, από τα φυτοφάρμακα και χημικά κατάλοιπα έχουμε εμπλουτισμό με ιόντα χαλκού των υδροφορέων.

Ο χαλκός προσβάλλει το Συκώτι, Σπλήνα, Καρδιά, Έντερο (Γενετική Διαταραχή: Νόσος Wilson)

Κάδμιο: Είναι ένα από τα τοξικότερα Βαρέα Μέταλλα και για τον λόγο αυτό έχει μπει στην λίστα των επικίνδυνων ουσιών υψίστης προτεραιότητας στην τελευταία οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ακόμη και μικρές συγκεντρώσεις καδμίου στο πόσιμο νερό προκαλούν ή αυξάνουν τις πιθανότητες για:

 Το κάδμιο είναι ισχυρά βιοσυσσωρευμένο βαρύ μέταλλο και αυτό προσαυξάνει την επικινδυνότητα του.

Υδράργυρος: Από τα πιο επικίνδυνα Βαρέα Μέταλλα, ο Υδράργυρος έχει καταστροφική επίδραση στα νευρικά κύτταρα.

 Προκαλεί:

• ΝΙΤΡΙΚΑ

Τα Νιτρικά (όπως και τα νιτρώδη και τα αμμωνιακά) είναι δυστυχώς πολύ εκτεταμένος ρύπος στην Ελλάδα, με κύριες αιτίες τα γεωργικά λιπάσματα, τα βοθρολύματα και τις κτηνοτροφικές μονάδες. Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο της εποχιακής διακύμανσης των νιτρικών, πράγμα που τα καθιστά αιφνίδιους ρύπους, και γι’ αυτό, απρόβλεπτους και πάρα πολύ επικίνδυνους.

Επειδή είναι αρκετά συχνή η εμφάνιση νιτρικών πάνω από τα «επιτρεπόμενα όρια», καλό είναι να γνωρίζουμε τα εξής:

Η παρουσία νιτρικών ιόντων στο νερό προκαλεί μεθαιμογλοβιναιμία, αρρώστια που προσβάλλει τα παιδιά (σύνδρομο Blue Baby). Στα βρέφη και στα μικρά παιδιά ο σχηματισμός μεθαιμογλοβίνης δεν μπορεί να αντιστραφεί πίσω προς αιμογλοβίνη και γι’ αυτό είναι καταστροφικός, Μπορεί να προκαλέσει βλάβες στον εγκέφαλο, ακόμη και θάνατο.

Πρέπει αυστηρά να απαγορεύεται σε παιδιά να καταναλώνουν νερό που έχει νιτρικά πάνω από 10 ppm (δέκα μέρη στο εκατομμύριο).

Στους ενήλικες τα νιτρικά, και ιδιαίτερα η σχηματιζόμενη Ν-νιτροσαμίνη, ενοχοποιούνται για καρκινογενέσεις στο πεπτικό. Τα νιτρικά ενοχοποιούνται για σοβαρές βλάβες στον οισοφάγο, καθώς και  βλάβες στο καρδιαγγειακό και τον εγκέφαλο.

Προσοχή: λοιπόν, είναι σκόπιμη η εγκατάσταση ενός φίλτρου «Ασπίδα» στο σπίτι, για να μην περάσουν νιτρικά στο ποτήρι μας, τουλάχιστον σε περιοχές που είναι βάσιμα ύποπτες για αιχμές παροχής νιτρικών στο νερό της βρύσης. Οι ειδικοί γνωρίζουν ποιες περιοχές είναι ύποπτες και μπορούν να σας συμβουλέψουν σχετικά.

• ΟΣΜΕΣ

Στο πόσιμο νερό εμφανίζονται δυσάρεστες οσμές. Μια από αυτές είναι αυτή του Χλωρίου, για την επικινδυνότητα του οποίου έχουμε αναφερθεί ξεχωριστά.

Στο νερό, όμως, εμφανίζονται συχνά και άλλες δυσάρεστες οσμές, οργανικής προέλευσης, όπως Υδρόθειο ή άλλες θειούχες ενώσεις, που οφείλονται σε διαδικασίες σήψης και βακτηριδιακής δράσης οργανικού υλικού, που περιέχεται μέσα στο νερό.

Η απωθητική διάθεση, που μας προκαλούν αυτές οι οσμές, έχει σαν αποτέλεσμα να αποφεύγουμε να πιούμε νερό και να μεταπίπτουμε στην πολύ βλαβερή, για την υγεία, κατάσταση της αφυδάτωσης.

Οι οσμές είναι ρύποι που πρέπει να απομακρύνονται, γιατί βλάπτουν άμεσα και έμμεσα.

• ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΑ ΦΥΤΟΦΑΡΜΑΚΩΝ

Η τοξικότητα των φυτοφαρμάκων και σε πολύ μικρές δόσεις είναι δεδομένη. Η συστηματική φόρτιση του οργανισμού, μέσα από το νερό, με υπολείμματα φυτοφαρμάκων είναι σοβαρότατη απειλή για την υγεία και απλώς χρειάζεται χρόνο η βιοσυσσώρευση για να εμφανισθούν τα συμπτώματα.

Η ρύπανση των ελληνικών υδάτων από φυτοφάρμακα, είτε πτητικά μέσω των υδρατμών-νεφών-βροχών, είτε με έκπλυση και εισβολή στους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες, είναι τεράστια, εκτεταμένη και , δυστυχώς, θα διαρκέσει πολλές δεκαετίες.

Ακόμη σήμερα, 70 χρόνια μετά τον ψεκασμό, DDT εντοπίζουμε υπολείμματα σε λίμνες και υπόγεια νερά, σε πολύ επικίνδυνα επίπεδα.

Το μίγμα:

«υπολείμματα φυτοφαρμάκων + υπολείμματα βιομηχανικών χημικών ενώσεων από διαλύτες, καμινάδες, διυλιστήρια, πετροχημικά, πλαστικά + χωματερές και καύσεις σκουπιδιών» είναι ένα θανατηφόρο μίγμα που κατευθύνεται στο ποτήρι μας.

 Υπάρχει μια ακόμη πιο δραματική διάσταση, ο διασυνοριακός χαρακτήρας αυτής της ρύπανσης, αφού, σε πολύ μεγάλη έκταση, τα νέφη κουβαλάνε πολους ρύπους, σε πολύ μεγάλες ποσότητες, συστηματικά και παντού, στο Μόρνο, στην Υλίκη, στον Αξιό. Η μοναδική λύση είναι το φιλτράρισμα του νερού πριν την χρήση.

• ΒΑΚΤΗΡΙΔΙΑ, ΚΥΣΤΕΣ

Στο νερό υπάρχουν πλήθος παθογόνων μικροοργανισμών, όπως Σαλμονέλα του τυφοειδούς πυρετού, Σιγκέλλα, Καμπυλοβακτηρίδιο, Τοξινογόνο Κολοβακτηρίδιο, Λεπτοσπείρες, Δονάκιο της Χολέρας, Αμοιβάδα, Γιάρδια, Κρυπτοσπορίδιο, Ιός της Ηπατίτιδας (Α), Νόριοι, Εντεροϊοί.

Τους περισσότερους από αυτούς τους λοιμογόνους παράγοντες (όχι όλους) τους εξουδετερώνει η χλωρίωση στο στάδιο της διύλισης του νερού. Μερικές φορές, οι παθογόνοι παράγοντες επαναεισχωρούν στο δίκτυο, μέσω βλαβών, αρνητικών πιέσεων, διάχυτων βοθρολυμάτων, κλπ. Για τον λόγο αυτό υπερχλωριώνεται το νερό, αλλά ούτε αυτό το μέτρο μπορεί να διασφαλίσει πλήρως τον κίνδυνο.

Η μόνη ασφαλής λύση είναι η χρήση υψηλής απόδοσης μεμβρανών Υπερδιήθησης UF, Αντίστροφης Όσμωσης RO και υπεριώδους ακτινοβολίας UV, στο σημείο χρήσης του νερού στο σπίτι.

Το Κρυπτοσπορίδιο και η Γιάρδια είναι υδατογενή παθογόνα πρωτόζωα. Οι μολυσματικές μορφές, Ωοκύστες και Κύστες , έχουν πολύ μικρό μέγεθος (η ωοκύστη του Κρυπτοσποριδίου 4-6 μικρά και η κύστη της Γιάρδιας 8-15 μικρά) και εύκολα διαπερνούν τα συμβατικά φίλτρα νερού. Μπορούν να συγκρατηθούν μόνο από καλές μεμβράνες υπερδιήθησης (UF) και αντίστροφης όσμωσης (RO).

Το παράσιτο της Κρυπτοσποριδιάσης προστατεύεται από ένα εξωτερικό κάλυμμα, που το κάνει ανθεκτικό για μακρά διαστήματα έξω από το σώμα και , κυρίως, το κάνει ιδιαίτερα ανθεκτικό σε απολύμανση με χρήση χλωρίου στο πόσιμο νερό και τις κολυμβητικές δεξαμενές. Πολύ λίγοι (2-10 ωοκύστες) μικροοργανισμοί είναι αρκετοί, μετά από κατάποσης, να προκαλέσουν την νόσο της κρυπτοσποριδίασης. Η νόσος (από τις πιο συχνές) εξελίσσεται σε σοβαρή γαστρεντερίτιδα, που εκδηλώνεται με διάρροια, κοιλιακό άλγος (πόνο), ναυτία και τάση για εμετό, απώλεια όρεξης, κόπωση και , ενδεχόμενα, πυρετό. Τα συμπτώματα διαρκούν περίπου 2 εβδομάδες σε άτομα με υγιές ανοσοποιητικό σύστημα (ωστόσο το παράσιτο συνεχίζει την παρουσία του για πάνω από 2 μήνες). Τα προβλήματα είναι σοβαρότερα σε ευαίσθητες ομάδες, όπως μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, έγκυες, διαβητικοί, ενώ στα άτομα με AIDS προκαλεί θάνατο. Μπορεί να παίρνει και επιδημική μορφή, με βάση το νερό του δικτύου, παρά την χλωρίωση. Χαρακτηριστική η επιδημία στο Milwaukee των ΗΠΑ το 1993, όπου είχαμε 403.000 κρούσματα και περισσότερους από 100 θανάτους. Στην Ελλάδα το κρυπτοσπορίδιο ανευρίσκεται στο 2-3% των περιστατικών γαστρεντερίτιδας.

Η Γιαρδίαση/Λαμβλίαση είναι οξεία ή χρόνια διάρροια (συμπτωματικοί φορείς), ενώ υπάρχουν και πολλοί ασυμπτωματικοί φορείς, που μπορεί να νοσήσουν ξαφνικά, ενώ μεταδίδουν το πρωτόζωο. Η διάρροια αυτή οφείλεται στις κύστες της Γιάρδιας (Giardia)

Η Giardia duodenalis είναι υπεύθυνη για πάνω από 280.000.000 κρούσματα ετησίως στον πλανήτη.

Χαρακτηριστικές Περιπτώσεις Σοβαρών Επιδημιών (Υδατογενών):

  2003, Γαστρεντερίτιδα από νοριους, 300 επιβάτες κρουαζιερόπλοιου στο Αιγαίο, (2 θάνατοι),

  1998, Νάσουσα (Εντεροϊός)

  1998, Καστοριά (Σαλμονέλα)

  1995, Σάμος

  1987, Λευκάδα

  1980, Πύλος

  1971, Δράμα

Τέλος, και η Νόσος των Λεγεωνάριων οφείλεται σε εισπνοή σταγονιδίων από ντους, υδρομασάζ, κ.α., και πρόκειται για σοβαρή λοίμωξη με θάνατο 10% στους νοσούντες. Στην Ευρώπη, τα τελευταία 20 χρόνια είχαμε πάνω από 3.000 κρούσματα.